Jeżogłówka pojedyncza Sparganium emersum Rehmann, syn. S. simplex Muhl.
Pałkowate (Typhaceae), dawniej: jeżogłówkowate (Sparganiaceae)
Bylina kłączowa, z rozłogami, o łodygach nierozgałęzionych, wysokości 20-80 cm, u form pływających długości do 1-2 m. Dolne liście płaskie, cienkie, wiotkie, długości 10-120 cm i szerokości 4-8 cm. Liście pływające płaskie do lekko rynienkowatych, długości 50–220 cm i szerokości 5-10 mm. Liście nadwodne trójkanciaste, długości 1050 cm i szerokości 2–8 mm; liście łodygowe u nasady rozszerzone w pochwę. Roślina jednopienna, o kwiatach rozdzielnopłciowych zebranych w główki, które umieszczone są w nierozgałęzionym kwiatostanie. Dolne główki słupkowe, o średnicy 13-17 mm, w liczbie 3-5, znajdują się w katach liści; górne główki pręcikowe, o średnicy około 20 mm, w liczbie 4-8, wyrastają na końcu wydłużonej osi kwiatostanowej. Okwiat trójczłonowy. Kwiaty męskie z trzema pręcikami o wąskich pylnikach; żeńskie z jednym słupkiem o długiej szyjce i języczkowatym znamieniu. Owocostany - główki złożone są z suchych pestkowców długości 4–5 mm i szerokości 2–2,5 mm, umieszczonych na szypułce i zwężonych w długi dzióbek.
Kwitnienie: VI-VII.
Występowanie w Polsce i siedlisko: pospolicie na niżu i w górach. Wody stojące i płynące, eutroficzne: starorzecza, stawy, glinianki, płytkie partie jezior, kanały, rowy, mniejsze rzeki. Rozwija się głównie w miejscach płytkich, najczęściej na głębokości kilkudziesięciu centymetrów, na podłożach mineralno-organicznych. Rzadko współtworzy niewielkie fitocenozy zespołu Sagittario-Sparganietum, którego jest (obok Sagittaria sagittifolia) gatunkiem charakterystycznym.
