Szalej jadowity Cicuta virosa L.
Selerowate (Apiaceae)
Bylina o bulwiastym kłączu poprzedzielanym wewnątrz przegrodami na komory powietrzne i grubej, dętej łodydze, wzniesionej lub podnoszącej się, delikatnie bruzdowanej, wysokości do 1,5 m, w górze rozgałęzionej. Liście duże, dolne na długich ogonkach, 2–3-krotnie pierzaste; odcinki ostatniego rzędu lancetowate, ostre, brzegiem ząbkowane lub piłkowane. Górne liście na krótkich ogonkach lub z rozszerzonymi i błoniasto obrzeżonymi pochwami, mniej podzielone, o odcinkach odlegle ząbkowanych. Kwiaty częściowo obupłciowe, częściowo męskie, zebrane w 10-25-promieniowe, silnie wypukłe baldachy o nagich szypułach. Baldaszki wielokwiatowe. Pokryw brak lub 1-2-listkowe. Pokrywki 8–12-listkowe. Kielich o pięciu listkowatych ząbkach. Płatki korony w liczbie pięciu, białe, odwrotnie jajowate, na szczycie wycięte, długości około 1 mm. Pręcików pięć, słupek dwuszyjkowy. Owocostan składa się z prawie okrągłych rozłupni długości do 2 mm, z resztką kielicha na szczycie. Owocki (rozłupki) tępo pięciokątne.
Kwitnienie: VI-VIII.
Występowanie w Polsce i siedlisko: często na niżu i pogórzu. Płytkie wody stojące i wolno płynące, brzegi wód: starorzecza, stawy, doły potorfowe, rowy, wypłycające się jeziora; często na torfowiskach niskich. Tworzy fitocenozy pła szalejowego (zespół Cicuto-Caricetum pseudocyperi), którego jest gatunkiem charakterystycznym.
